That’s life (that’s life) that’s what people say
That’s life – Frank Sinatra
You’re riding high in April
Shot down in May
De ochtend beginnen met ruzie met je partner, dat laatste pak melk dat leeg is zodat je geen melk meer hebt voor je muesli, regen en raar gedrag van je medeautomobilisten, dat rode licht dat je krijgt net als jij aan het kruispunt … en zo is de lijst van mogelijke tegenslagen in de ochtend eindeloos.
Hoe komt het dat ochtenden gevuld lijken met dat soort tegenslagen? Dat de obstakels zich moeiteloos mee slepen door de dag en dat ze volop aanwezig zijn bij de terugtocht naar huis en zelfs thuis ze zich nog niet koest houden?
Tegenslagen, ze horen bij het leven. Life just is, weet je wel? De ene dag een topdag met topoutfit en geweldige vergadering en de ene dag een outfit ‘fade to grey’ en een vervelende opmerking van je baas die de hele dag blijft nazinderen.
But I don’t let it, let it get me down
‘Cause this fine old world it keeps spinnin’ around
Nieuwe informatie die binnenkomt daar gebruiken we een perceptiesysteem voor. We geven die informatie heel snel een betekenis, labelen eigenlijk als ‘dringend’, ’top’, ‘shit’, ‘waarom zegt die dat nu?’, ‘ik heb niks gehoord (terwijl je het snel wist)’, ‘zie je wel!’. En dat geven van een betekenis gaat heel snel! De betekenis bijstellen daarentegen…
Die percepties blijven er keihard, koppig in. Is dat terecht? Berokkenen we onszelf dan geen schade door met een perceptie te vormen over een stukje informatie? Misschien is dat stukje informatie, maar een deel van een hele situatie die wat meer laagjes heeft?
En toch blijven we dat doen, snel betekenissen geven en conclusies vormen.
I said, that’s life (that’s life) and as funny as it may seem
Some people get their kicks
Stompin’ on a dream
En zo bevinden we ons in het midden van onze eigen orkaan, vol met negatieve gedachten, percepties, gedragingen en ondergraven we het leven dat we willen leiden. Ver weg van de droom, miljoenen mijlen weg van de rust in het hoofd en negatieve gedachten die niet meer prominent en langdurig blijven hangen.
But I know I’m gonna change that tune
When I’m back on top, back on top in June
Zeilen van de orkaan naar de rustige oceaan waar de zon schijnt, de droom metaforisch. Namelijk in pais en vree zitten met een reflex van ‘oh dat is niet zo erg’ of ‘er is daarnaast ook nog wat leuks, positiefs’, gewoon als een laagje water dat op olie komt, wanneer er iets negatiefs voorbijkomt. Precies voorbijkomt, *zoef* en weer weg. Negatieve gedachten die van je afglijden of verdampen onder de warmte en positiviteit waar je je goed bij voelt.
Ik hoor je al tegenstand pruttelen ‘dat gaat toch niet!’, ‘dat zal wel!’.
Jup, om te beginnen beslis je zelf hoelang je in je orkaan blijft zitten. Niet anderen. Jij. Ja, hier ben ik wel streng in, voor mezelf. Jij beslist zelf natuurlijk. Of beweer je dat het de schuld is van anderen?
Anderen… ze hebben niets te maken met je keuze om lang in een orkaan te blijven zitten. Er is maar eentje die in haar/zijn hoofd zit. That’s you.
Het is een spelletje. En als je geen zin hebt in je spelletje, dan stop je en stap je er uit.
Dus dan stap je uit de orkaan en wedden dat de zon snel opduikt? Het is verleidelijk om dan weer terug te gaan naar de orkaan, the usual old, tiring shit, weet je wel?
Of toch maar blue ocean en stralende zon?
Ik weet waar ik voor kies. En jij?